Φαιδρότητες

Κάποια πρόσωπα γνωστά, αυτά που εμφανίζονται σταθερά στα επίκαιρα, και άλλα άγνωστα, πρωταγωνιστούν μαζί στη φάρσα που απειλεί τη ζωή μας. Το γέλιο ή το χαμόγελο, ειρωνικό και περιπαιχτικό, αργά ή γρήγορα, θα παγώσει, σίγουρα, στα χείλη πολλών. Η φάρσα αποδείχθηκε ογκώδης, για να είναι φαιδρή.

Τα φαιδρά πρόσωπα, τα πιο γνωστά του θιάσου, αποκαλύφθηκαν. Πίσω από το σύνηθες μισο-ανόητο γέλιο τους αχνοφαίνεται η βλοσυρή τους υστεροβουλία και η υπολογιστική τους βαρβαρότητα. Κι εμείς γελούσαμε! Το γέλιο θα παγώσει...

Ο θίασος γνωστών και ημι-άγνωστων και παντελώς άγνωστων προσώπων, διαπλεκομένων και αλληλοσφαγιαζομένων δεν είναι πια για γέλια, είναι για κλάματα. Να κλαίμε, πρέπει, όχι γι’ αυτούς. Για τον εαυτό μας κυρίως, που αφήσαμε τα χρόνια και πέρασαν και τα ανδρείκελα ανδρώθηκαν, έγιναν άνθρωποι και έκαναν κατοχή στη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας. Μου θυμίζουν τις κούκλες, εκείνες με τις άσπρες μπλούζες, σε βιτρίνες μαγαζιών τη νύχτα. Ανέκαθεν ανατρίχιαζα στη θέα τους.

Όπως ανατριχιάζω τώρα, στη σκέψη και τη θέα των απατεώνων που λυμαίνονται το παρόν και υποθηκεύουν το μέλλον. Το παρελθόν πάει, το χάσαμε. Το κέρδισαν εκείνοι. Εκείνοι γελούν ακόμα, μαζί μας. Εμείς όσο γελάσαμε, γελάσαμε...

Αν κάτι ξεχωρίζει τους «μεγάλους» από τα παιδιά, είναι ότι τα παιδιά γελούν δύσκολα. Πρέπει να είναι πράγματι ωραίο το αστείο, για να γελάσει ένα παιδί, να είναι ευφυές, για να κερδίσει την παιδική ψυχή, που είναι επιφυλακτική – και καλά κάνει – στις προσπάθειες να την αιχμαλωτίσουν και να την παρασύρουν. Οι «μεγάλοι», οι παρασυρμένοι, έχουν το γέλιο εύκολο. Γελούν πρώτα με τον εαυτό τους, που η φαιδρότητά του ξεπερνά τη φαντασία τους, και το ίδιο κάνουν για τους ομοειδείς εκπροσώπους της ηλικίας τους. Στο τέλος όλοι γελούν με όλους, κι εκεί αρχίζει το κλάμα.

Τα παιδιά κλαίνε εύκολα, και καλά κάνουν. Δηλώνουν, με τον τρόπο αυτό, την εξάντληση της υπομονής και της αντοχής τους με τους γελαστούς – γελοίους – προστάτες τους. Όταν οι «μεγάλοι» κλάψουν σαν παιδιά, τότε οι άλλοι, οι γελαστοί απατεώνες, θα πάψουν να χάσκουν. Θα τρέξουν να κρυφτούν. Ίδιοι γονείς σε νευρική κρίση, που δεν αντέχουν την υστερία των παιδιών, που ουρλιάζουν για να τους διώξουν.

Αν γελούσαμε λιγότερο στο παρελθόν, θα κλαίγαμε λιγότερο στο παρόν, κι ακόμα λιγότερο τα παιδιά μας στο μέλλον. Αν... (19-11-2008)